اشعار

تو رب بنده‌‌پـرور، من عـبد شرمسارم            این نـامۀ سیـاهـم، این چـشم اشکـبارم
اشـکـی بـده که آبی بـر آتـشت بریـزم            سوزی بده که گاهی آهی ز دل برآرم

لطف و کرامت از تو اشک خجالت از من            بگذار تا بگـریم چـیزی جز این ندارم
من بنـدۀ گـنهکـار تو کـردگـار غـفّـار            تو مستحـق عـفـوی من مستحـق نارم
 پـیــشـانـی ارادت بـر درگهـت گـذارم            آبـم گــذشـتـه از سـر، امّـا امـیـدوارم

تو در کتاب وحیَت از عفو خویش گفتی            من نیز کردم اقـرار گـفـتم گـناهکـارم
من پشت کرده بودم بر درگهت ز غفلت            تو بـاز روی دادی تا بر تو رو بـیارم
عفو است اگر ز احسان، جرم مرا ببخشی            عدل است اگر در آتش، ‌سوزی هزار بارم
میثم گر از تو پرسند آورده‌ای چه با خود            بگو تهی‌ست دستم، امّا علیست یارم

غـفّـاری و حکـیمی و ربّـی و داوری            فـوق عـروج وهم و فـراتر ز بـاوری
از هر چه دیـده‌اند و نـدیـدند خـوب‌تر            وز هر چه گـفـته‌اند و نگـفـتند برتری

خالیست از ثواب و پُر است از خطا وجرم            پـرونـدۀ سـیـاه مـرا هر چـه بـنـگـری
من کمترم از اینکه بسوزانی‌ام به نار            تو برتـری از اینکه به رویم بـیاوری
خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم            من عـبد کـوچکـم تو خـداونـد اکـبری
پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت:            مـن بـنـدۀ فـراری و تـو بـنـده‌پـروری
در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است            حتی گر از گـنـاه هـمه خـلق بگـذری
مـن داخـل بـهـشـت ولای عـلـی شـدم            بـاور نمی‌کـنم که تو در دوزخـم بری
ما را هماره بار معاصی به روی دوش            تـو دم بـه دم حــوائـج مـا را بـرآوری
«میثم» گناهکار و تو بخشنده و کریم            کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری

عطا کردی خطا کردم، خطا کردم عطا کردی           وفا کردی جفا کردم، جفا کردم وفا کردی

تو بی‌شرمی ز من دیدی و بر رویم نیاوردی           ز عبد بی‌حیای خود حیا کردی حیا کردی

مرا هر لحظه زنجیر گناهی بود بر گردن           تو خواندی و مرا از آتش دوزخ رها کردی

من از تو قهـر کردم تو پیـام آشتی دادی           کرم کردی دوباره این فراری را صدا کردی

من بیچاره از غفلت دویدم جانب شیطان           تو از رحمت مرا با دوستانت آشنا کردی

تو بخشیدی گناهم را؛ خریدی اشک و آهم را           تو زخمم را شفا دادی تو دردم را دوا کردی

من از فرمان تو کردم تمّرد، بارمعبودا!           تو حاجات مرا بر لب نیاورده روا کردی

من از خود آبرو بُردم تو بر من آبرو دادی           من از غفلت چه‌ها کردم تو از رحمت چه‌ها کردی

اگر می‌خواستی در آتش قهرت بسوزانی           چرا این روسیه را زائر کرب و بلا کردی

گرفـتی در بغـل تـا قـبر ثـارالله را میثم!           به سوی حق فرار از آتش قهر خدا کردی

به غـفلـت رفـت عـمر نازنـینم            هـوای نفـس، گشتـه هـم‌نـشیـنم

به جای آنکه پا بر عرش کوبم            گـنـه کوبـیـد بـر خـاک زمیـنم

گـنـاهـانـم شــده ســـد نـگـاهـم            کـه حـتـی پـیش پایـم را نبـیـنم

همه از جرم خود شرمنده گشتند            من از عـفـو الهــی شـرمگـینم

گـنــه روی گـنـه در آستــانـت            خـطـا پشـت خطــا در آستـیـنم

دو دست آلوده، دو چشمِ گنهکار            دو کاتب در یسـار و در یمـینم

همـاره تـو مـرا هـشـدار دادی            همیشه بـود شیطان در کـمـینم

ببخشی یا نبخشـی، شرمسـارم            بسوزی یا نسوزی، من هـمینم

از آن ترسم که فـردای قیـامت            گـناهــانم شـود نـقـش جـبـیـنـم

به میثم بخش یارب میثمت را            کـه مــداح امـیـر الـمـؤمـنـیـنـم

از دلِ تـنگِ گـنهکـار، برآرم آهـی            تا که کـوه گـنهم را بخری با کاهی
به سیه روی حریمت، ز ترحّم یارب            چه شود گر بنمایی، نظری گهگاهی

خوب دانم که بُوَد سفرۀ جودِ تو وسیع            که گـدایی بِنِـشـیـند، به کـنار شاهی
منِ گـمـراه کجا، محـضـر الله کجـا            من به خود نآمَدَم اینجا، تو مرا می‌خواهی
به تو و جمله صفات تو قسم یا غفّار            همه بدکاریِ من، بوده زِ نا آگـاهی
بار الهـا، بنـما بر منِ بیچـاره نظـر            که فتادم زِ گنه خسته به قعر چاهی
چه شود گر زِ منِ، پُر گـنه و آلـوده            به سرِ کویِ وصالت بنـمایی راهی

با نامه‌ای سیاه و وجـودی پُـر از گناه            بـر درگـه خــدای خـود آورده‌ام پــنـاه

خالی‌تر از همیشه و عاصی‌تر از همه            رو کرده‌ام به سوی تو، هرچند روسیاه

من را بخر که نرخ خودم را شکسته‌ام            چوب حراج بر تن من خورده با گناه

روزی که هر که با عملی می‌رسد به تو            من در بساط خویش چه دارم به غیر آه

من خواب ماندم و ‌ثمرم سوخت ای خدا            یک قرص نان بده؛ ثمرم را خودت بخواه

یک قرص نان که فاطمه می‌پخت کافی است            خـلـقی به کـوله بـار بگـیـرند زادِ راه

مهر عـلی و آل عـلـی تـوشۀ من است            حُبُّ الحسین، روضۀ او، اشک گاه گاه

با یال خون گرفـته و با زین واژگـون            از قتلگه برون شده اینگونه اسب شاه

پـای بـرهـنـه عـمـۀ سـادات مـی‌دویـد            پـای بـرهـنه، عـمـۀ سـادات، قـتـلـگاه

ای شمر، خوب دور و برت را نگاه کن            خنجـر نکش که مادرمان می‌کند نگاه

دستی که بالا آمده کارش گدایی‌ست            کـار تو آیا با گـدا بـی‌اعـتـنایی‌ست؟

تـو بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـازی            این اشکهـا دار و نـدار بیـنوایی‌ست

خیلی غریبم با تو، خیلی دورم از تو            برگشته‌ام... دیگر زمان آشنایی‌ست

آنقدر می‌بخشی که دیگر شک ندارم            با نا امیدی توبه کردن بی‌خدایی‌ست

هی قـول دادم تـوبه‌هـایم توبه باشند            بس که صبوری، عادت من بی‌وفایی‌ست

تاریکی قـلـبم دو چـشـمم را گـرفـته            ای نور بی‌پایان که یادت روشنایی‌ست

باید تو را با هر نفـس دید و پرستید            من دیدمت دیدم، خدای من خدایی‌ست...

دوزخ نشینم کن ولی رو بر نگردان            چون سوختن آسان تر از درد جدایی‌ست

وقتی تمام خواهشم بخـشیدن توست            بی‌شک«غلط کردم» شروع هر دعایی‌ست

این دست را خالی به سینه برنگردان            دستی که بـالا آمده دست گدایی‌ست

دامنـم آلـوده شد گرچه ز دنـیا دوستى            جان به قربانت كه بخشیدى مرا با دوستى

نا سپاسم، نا پـسندم، نا رفـیـقم، یا رفـیـق            از تو امّا من ندیـدم چـیزى اِلّا دوستى

می‌توانستى بسوزانى، نسوزاندى مرا            اى فداى مهربانی‌ات كه حـقّـا دوستى

در جوابت یا لجاجت كرده‌ام یا سركشى            در جوابم یا محبّت می‌كـنى یا دوستى

یا زمین گیرند مردم یا زمینم می‌زنند            تو بلندم میكنى، یا رب تو ما را دوستى

واقعاً ناراحت از قهـر و عِتابت نیستم            می‌شود محكمتر اصلاً بعدِ دعوا، دوستى

رو به قبله سجده آوردم، نجف لبّیك گفت            حق پرستى بس خلاصه شد به مولا دوستى

وصف مجنون بودن من را بپرس از فاطمه            در میان قوم مشهورم به لیـلا دوستى

دوستانت گر شهـیدان حـریم زینب اند            فـاصله داریـم ما بـیچـاره‌ها تا دوستى

از گناهت كم نكردى، كربلایت دیر شد            اى دلى كه ادّعـا دارى كه آقـا دوستى

می‌شود فهمید از بابُ الحسینِ محشرت            بیشتر از دیگران با سینه زنها دوستى

از بُـنَىَّ گفـتن زهرا دلِ گودال ریخت            تا قیامت تر شده هر چشمِ زهرا دوستى

ما بین خوبانت به بدها هم نظر کن            یکـبـار هم از کـوچه اینهـا گذر کن

خـیـلی گـناه آورده‌ام اینجـا بـبخـشی            شام مرا با نـور آمـرزش سحـر کن

من بـند بنـدم با گـنـاهـان انـس دارد            آتش بزن! جـسم مرا زیر و زبَر کن

هر تیر را شیطان بسمت قلبم انداخت            یا نـور و یا قـدوس هایم را سپـر کن

بی‌گریه می‌میرم تو را حق سه ساله            سهـمـیه چـشمان من را بیـشـتر کن

این بنده سرکش به تو امیدوار است            خیلی بدم اما تو با من خوب سر کن

هر بار رفتم کـربلا لطف حسن بود            یا مجتبی! ما را تو راهـیِ سفـر کن

هر موقعی امضا زدی شش گوشه‌ام را            در روضۀ زینب گدایت را خبر کن

بایـد به التـماس گـدایان نـظـر کـنند            آنانکه خاک را به دم خویش زر کنند

امشب بناست با من آلـوده سر کـنند            سرمـایۀ بـکـای مـرا بیـشـتـر کـنـند

حـالا هـجـوم خـیـل گـدا را قـبـول کن

یا رب بحـقّ فـاطـمـه ما را قـبـول کن

از هرچه زشتی است خدا توبه میکنم            از زنـدگی بـدون دعـا توبه مـیکـن

از غیبت و دروغ و ریا توبه میکنم            از دور بودن از شهـدا تـوبه میکـنم

بد کرده‌ام به حق خودم عـفـو کن مرا

با قوم و خویش قهر شدم عفو کن مرا

شبهای جمعه خیری و خیرات من چه شد            یاسین برای شادی اموات من چه شد

آن برکتی بود به اوقات من چه شد            انس همیشگی به روایات من چه شد؟!

از یـاد یـار غـفـلـت مـن اشـتـبـاه بـود

با این و آن رفـاقـت مـن اشـتـبـاه بـود

امشب تمام نغمه لبها علی عـلی‌ست            ذکری که نقش بسته بدنیا علی علی‌ست

حرزی که بسته شیعه به لب یا علی علی‌ست            زهرا نگاه کرده به هرجا علی علی‌ست

بابای ما علی‌ست مسیحای ما علی‌ست

شکرخدا که مرجع اعلای ما علی‌ست

گفتم عـلی و از نجف آمد ندا حسین            ای شیعه با علی تو بگو یکصدا حسین

لـبیک یا غـریب و لـبیک یا حـسین            صلّو علی رقیه و صلّو علی حسین

یک یا رقـیـه بوده هـمـیـشه دوای من

جـانـم فــدای دخــتـر اربـاب بـی‌کـفـن

جانـم فـدای بـازوی شـلاق دیـده‌اش            جانم فـدای عـمۀ محـنت کـشـیده‌اش

جانم فدای موی به هر سو کشیده‌اش            آن قـد زیر چکمۀ دشمن خـمـیده‌اش

جـانـم فـدای دلهـره‌هـایـش بـرای شـاه

وقـتی که بود غـلـغـلـه‌ای بین قـتـلگـاه

بـریـده‌ام ز هـمه تـا که یـار من باشی            قـرار این جـگـر بـی‌قـرار من بـاشـی

ز هرچه غیر تو خالی نموده‌ام دل را            به این امید که یک دَم نگار من باشی

برای این که به سویت دوباره برگردم            به روی بـاز تو در انـتـظار من باشی

شبیه برگ خزان؛ زرد و خشک می‌آیم            که بـا نـسیـم محـبـت بـهـار من بـاشی

من از سیاهـی شبهـای قـبـر می‌تـرسم            چه می‌شود که در آن دَم کنار من باشی

مرید شاه نجف می‌شوم که در محشر            به احـترام عـلـی فکـر کـار من باشی

دلم خـوش است به نـور محبت زهـرا            چـراغ روشن شبـهـای تـار من بـاشی

تـمـام عـمـر ز داغ حـسیـن می‌سـوزم            کـه تـو امـان دل داغــدار مـن بـاشـی

به گریه گفت عـزیزم به نیـزه آمده‌ای            مـیـان کـوچـه و بـازار یـار من باشی

به پای حنجـر تو گـیـسویم سپـیـد شده            خودت که شاهد این انکسار من باشی

نگاه مضطربت روی نیزه می‌چـرخد            به فکـر عـزّت ایـل و تبـار من باشی

اگر چه صورت زیبای تو بهم خورده            هـمیشه دلـبـر نـیـزه سـوار من بـاشی

الـهــی الــهــی الــهــی الــهــی            !نگاهی نگـاهی نگـاهی نگـاهی!

تو هـستی پـناه هـمه اهـل عـالـم            مرا غـیر عـفـو تو نبود پـنـاهـی

گـناه و خـطـای هـمه اهل عـالـم            به دریـای عـفـو تو نبود گـناهی

نـدارم به غـیر تو ربِّ کـریـمی            نـداری چو من بـنـدۀ روسیـاهی

نه رویی که بر درگهت آورم رو            نه کاهی که کوهی ببخشی به کاهی

نه تابی که در نار قهرت بسوزم            نه اشکی که جاری کنم گاه‌گاهی

گـنـاهـان بسـیار از چـار جـانب            به من حمله آرند همچون سپاهی

به تنگ آمد از درد بی‌دردی‌ام دل            نه دردی نه اشکی نه سوزی نه آهی

همه هست من هست بار گـناهم            هـمه زنـدگـانی عـمـرم تـبـاهـی

همه راه‌ها بسته بر روی "میثم            "ندارد به جز باب عفو تو راهی

خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی            اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی

دریای عفو جوشد از اشگ دردمندی            اوراق جـرم سـوزد از آه صبحگـاهی

اینجا گناه بخشند کوهی به کاه بخـشند            بیچاره من که با خود ناورده پّرِ کاهی

ای وای اگر برای افـشای هر گـناهـم            گردند روز محشر هر عضو من گواهی

هر چـند روسیـاهـم با آنهـمـه گـنـاهـم            مشتاق یک نگاهـم مـولای من نگاهی

یا رب چگونه سوزد آن کو در آستانت            رخسار خویش سوده بر خاک گاه گاهی

بار گناه سنگین ره منتهی به بن بست            در پیش رو ندارم جز باب توبه راهی

از من گنه بود زشت از تواست عفو، زیبا            ای عـفـو از تو زیـبـا، العـفـو یا الهـی

تن خـسته؛ پا شکـسته، درها تمام بسته            جز باب رحـمت تو نـبود مرا پـناهـی

عـمری گـنـاه کـردم دل را سیاه کردم            من اشتـبـاه کـردم یا رب چه اشتباهی

آلـودگـی دل را با اشـگ تـوبـه شـویم            تـا در دلـم نـمـانـد آثـاری از گـنـاهـی

با کـثـرت گـنـاهم مـپـسـنـد روسیـاهـم            کاورده‌ام عـلی را در عـین روسیاهی

مهر علی است «میثم» مهر نجات عالم            بی‌حُـبّ او نباشد طاعات جـز تـبـاهی

جای آن است درِ رحـمت تو باز شود            بـنـدۀ غـرق گـنـاه تـو سـرافـراز شود

این پـرسـتـوی به دامـان گـنـه افـتـاده            پَـر و بــالـی زده آمــادۀ پــرواز شـود

ملک و حور به فرمان تو هورا بکشند            تا خجالت زده‌ای توبه‌اش احراز شود

آخـرِ فـصلِ گـنه کـاری این دل برسد            عـشق بازی تو با بـنـده‌ات آغـاز شود

مثل خورشید، به روشندلی‌اش می‌بالد            آنکه با پرتویی از نور تو دمساز شود

معجز آسا دل حق در گرو توّاب است            چه عجب تائب اگر صاحب اعجاز شود

دم گـرم و نـفـس پـاک مـسیـحا گـیـرد            با مـنادی سحـر هر که هـم آواز شود

ای خوشا آنکه شهـیـد غـم دلـدار شود            صاحب مرتبـۀ عـالـی و ممـتـاز شود

سورۀ فـتح چو از مکّـه تـلاوت گردد            در رکـاب پـسر فـاطـمه جـانـباز شود

ای خوشا آنکه دلش وقف دعای فرج است            با گـل عشق خـدا همدم و همراز شود

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم            نمانـده باطنی اصلا به ظاهـر دیـنم

نگـاه کردم و دیـدم تـمام شد عـمرم            هـنـوز جـاهـلـم و بـنـدۀ شـیـاطـیـنـم

گـناه کـردم و از رو نـرفـتم و حالا            مرا زمین زده این کوله بار سنگینم

قـساوت دل آلـوده‌ام سبب شده است            امام عـصر خودم را اگر نـمی‌بـیـنم

همیشه بر در این خانه محترم بودم            مـنی که مستحـق نـاسـزا و نفـریـنم

خودم اگر چه خودم را دگر نمی‌بخشم            ولی به رحمت پروردگار خوش بینم

درست نیست بیایم به خانه، می‌دانم            اجازه هست کمی پشت خانه بنشینم؟

اگرچه شیعـه نبودم تـمام عـمرم را            خوشم به لطف علی در صف محبینم

شنیده‌ام که عـلی همدم فـقـیران بود            در آرزوی علی سال هاست مسکینم

خـدا کـنـد که بـیاید کـنـار من بـاشد            خـدا کـنـد که بـیایـد زمان تـلـقـیـنـم

مرا به مرهم و طب و طبیب حاجت نیست            که اشک روضۀ عباس هست تسکینم

شکسته‌ای کـمرم را بلـند شو برویم            سکینه را چه کنم من، شهید خونینم؟

هـزار شکـر که اُمُّ البـنـین نمی‌بـیـند            چـقدر غنچۀ تیر از تن تو می‌چـینم

من عبد روسیاهم دست مرا بگیرید            شرمنده از گناهم دست مرا بگیرید

از بس که دور گشتم از خانۀ حبیبم            گم گشته است راهم دست مرا بگیرید

عبد جمودالعینم از کـثرت معاصی            رفته زکف سپاهم دست مرا بگیرید

با زورقی شکسته خود را رساندم اینجا            تنهـا و بی‌پـناهـم دست مرا بگـیرید

آغوش خود گشودی اما فرار کردم            برگشته غرق آهم دست مرا بگیرید

وقتی که غیرتم رفت شوق عبادتم رفت            درمانده از گناهم دست مرا بگیرید

عهد شباب رفت و مویم سفید گشته            بی‌حد شد اشتباهم دست مرا بگیرید

شد آرزوی این دل ایوان طلای حیدر            غیر از نجف نخواهم دست مرا بگیرید

تنها ره نجاتم شش گوشۀ حسین است            بی‌کـربـلا تبـاهـم دست مرا بگـیرید

شبهای جمعه قلبم در روضۀ حسین است            گـریان قـتـلگـاهم دست مرا بگیرید

باز هم نیـمۀ شب گـریه و آه آوردم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم

روسیاهـم؛ نکـند تـوبۀ من رد بشود؟            واى بر من که فـقط بار گناه آوردم

مهربانِ دل من؛ رد مکنم از درِ خویش            من پشیمان شده‌ام روى سیاه آوردم

اشک هاى منِ بیچاره سراب است،ولى            دل خوش از اینکه به درگاهِ تو چاه آوردم

جان زهرا کمکم کن که گناهی نکنم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم

جا مانده زِ خوبان شده‌ام گریه ندارد؟            مجنون و پریشان شده‌ام گریه ندارد؟

بـا بـارِ کـجِ رویِ دلـم بـین مـسـیـرم            وامانده و حیران شده‌ام گریه ندارد؟

گـفـتـم زرنـگـی کـنـم اما تـه چـاهـم            بازی خورِ شیطان شده‌ام گریه ندارد؟

آن سینه زنِ اهل نماز شبِ تو مُـرد            بدجور هوسران شده‌ام گریه ندارد؟

دور از عـلمایم چه نزدیک به مرگم            چون قصۀ پایان شده‌ام گریه ندارد؟

با زَمزَم اشک سحـرم زِمـزِمه دارم            هـمخانۀ هجـران شده‌ام گریه ندارد؟

هی غرق شدم در دل دنیای مجازی            هی دور زِ قرآن شده‌ام گریه ندارد؟

دیگر به لبم خاطره‌ای از شهدا نیست            من ننگ شهیدان شده‌ام گریه ندارد؟

با اینکه بدم باز بمن روضه چشانید            سرمست حسین جان شده‌ام گریه ندارد؟

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی          باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

نه من آنم که ز لطف و کرمت چشم بپوشم          نه تـو آنی که کنی منع گـدا را ز نگاهی

در اگـر باز نـگـردد نـروم بـاز بـجـائـی          پشت دیوار نشیـنم چو گدا بر سر راهی

تو کریمی و دو صد کوه به یک کاه ببخشی          من بیچاره چه سازم که ندارم پَـرِ کاهی

سوز دوزخ به از این کز شرر عشق نسوزم          به بهـشـتم ندهم گـر بـدهـی شعـلـۀ آهـی

سوز ده تا که بسوزد ز غمت سخت درونی          اشک ده تا که بگرید ز غمت نامه سیاهی

چو بدوزخ ز دهان شعله صفت سر بدر آرد          این زبانی که دل شب به تو گفته است الهی

چون پسندی که فرود آوری اش در دل آتش          این جبینی که به خاک تو فرود آمده گاهی

سخن از وسعت عفوت نتوان گفت که فردا          جرم کونین به پیش کرمت نیست گناهی

دست «میثم» تو بگیر از کرم خویش که باشد          همچو کوری که نشسته است به غفلت سر چاهی

ما آیـه‌های عصـر خسـرانیـم           معجـونی از تـردید و ایمـانیم

عهد الست از یادمان رفته‌ست           مـا اهـل نـسیـانـیـم، انـسـانـیـم

تبعیـدمان کـرده سـت اقیانوس           امـواج سـرگـردان طـغـیانـیـم

عـالم هـمه آیات توحـید است           بـا ایـن‌هـمـه، مـا بـنـدۀ نـانـیـم

هم هـم‌چنان دلتـنگ فردوسیم           هـم در صـف گندم، فـراوانیم

مـا آتـشـیـم و عـمـر ما هـیـزم           از خـاطـرات خـود گریزانیم

ای آه! اگـر سـوی خـدا رفـتی           بـا او بگـو کـه مـا پشیـمـانیـم